Νέα

Ηθική & Παρθενικός Υμένας

Αναστάσιος Δ. Καλαντζής, Χειρουργός Ουρολόγος - Ανδρολόγος

 

Ο όρος «παρθένος» τυπικά αναφέρεται σε κάποιον/κάποια που δεν είχε ποτέ σεξουαλική επαφή (για τις γυναίκες, πιο συγκεκριμένα, όταν δεν έχει γίνει ποτέ διείσδυση πέους στον κόλπο τους).

 

Η ευρεία άποψη για τη γυναικεία παρθενία είναι ότι χάνεται όταν ένα πέος εισέρχεται στον κόλπο της γυναίκας και διαρρηγνύεται ο παρθενικός υμένας. Όμως, ως επί το πλείστον, η έννοια της παρθενίας μιας γυναίκας δεν ταυτίζεται με το εάν ο υμένας της είναι ανέπαφος ή σπασμένος.

 

Υμήν, ή Υμέναιος, στην αρχαιότητα ήταν ο θεός των γαμήλιων τελετών. Υπάρχουν πολλές εκδοχές στις αρχαίες παραδόσεις και μύθους ως αναφορά τον Υμέναιο με επικρατέστερες ότι ήταν γιος του Διονύσου και της Αφροδίτης ή του Απόλλωνα και μιας εκ των Μουσών. Για πρώτη φορά μνημονεύεται από τον Ευριπίδη και από την Σαπφώ. Επικαλείται στο γαμήλιο ύμνο των αρχαίων Ελλήνων, που ονομαζόταν Υμέναιος. Το όνομά του προέρχεται από την λέξη ύμνος, ενώ η θεότητα προέκυψε από την προσωποποίηση του ύμνου. Στην τέχνη αναπαριστάται ως ένας όμορφος νεανίας που φορά λουλούδινο στεφάνι στα μαλλιά ενώ στο χέρι του κρατάει ένα γαμήλιο δαυλό. Γενικότερα παρουσιάζεται ψηλότερος και πιο σοβαρός από τον Έρωτα.

 

Στις περισσότερες κοινωνίες, το αιδοίο, από την εποχή που ο άνθρωπος άρχισε να περπατά όρθιος και το γεννητικό όργανο της γυναίκας κρύφτηκε από την κοινή θέα, ήταν και είναι ταμπού, απαγορευμένο με έννοια μαγική και δεισιδαιμονική.

 

Σε άλλες κοινωνίες πάλι ήταν αντικείμενο λατρείας, ως πηγή της ζωής ή της ηδονής και μερικές φορές απεικονιζόταν λεπτομερώς. Χαρακτηριστικά είναι τα κατά τα άλλα αφαιρετικά κατασκευασμένα κυκλαδικά ειδώλια, σε πολλά από τα οποία είναι εγχαραγμένο το ηβικό τρίγωνο και σε κάποια διακρίνεται και η σχισμή του αιδοίου.

 

Επειδή το αιδοίο καλύπτεται από τα μεγάλα χείλη και δεν είναι ορατό, θεωρείται σκοτεινό και μυστηριώδες. Επειδή, σε αντίθεση με το πέος και τους όρχεις, τα γυναικεία γεννητικά όργανα είναι εσωτερικά, παλιότερα θεωρούσαν τις γυναίκες «λειψές» σε σχέση με τους άντρες.

 

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ υποστήριξε μια θεωρία για τη σεξουαλικότητα, ότι το κορίτσι στην ηλικία των 4 έως 5 ετών αναπτύσσει το «φθόνο του πέους» (Penisneid, penis envy), όταν βλέπει ότι τα αγόρια ή οι άνδρες έχουν ένα εξάρτημα «επιπλέον». Βέβαια η θεωρία αυτή έχει αμφισβητηθεί επανειλημμένως.

 

Από ανατομική άποψη, το αιδοίο αποτελείται από το εφηβαίο ή όρος της Αφροδίτης, τα μεγάλα χείλη, τα μικρά χείλη, την κλειτορίδα, τον πρόδομο του κολεού, τους βολβούς του προδόμου και τους μείζονες αδένες του προδόμου.

 

Στο κέντρο του αιδοίου υπάρχει το στόμιο του κόλπου που καλύπτεται από τον παρθενικό υμένα, μια λεπτή κυκλική μεμβράνη που αποτελεί πτυχή του βλεννογόνου που έχει στη μέση μια οπή διαμέτρου 1½ εκατοστού περίπου, από την οποία περνάει το αίμα της περιόδου και φέρει αιμοφόρα αγγεία και νεύρα.

 

Το εύρος του ανοίγματος του παρθενικού υμένα κατά την παιδική ηλικία είναι μικρό ενώ κατά την εφηβεία διευρύνεται και επιτρέπει την δίοδο έως και δύο δακτύλων χωρίς να ραγεί.

 

Το πάχος και η ελαστικότητα του ποικίλλει από γυναίκα σε γυναίκα, εμφανίζει ποικίλες παραλλαγές ως προς τη διάμετρο και την μορφολογία του στομίου του, και ανάλογα με την μορφή του διαφέρει ως προς την πυκνότητα των αγγείων και των νεύρων.

 

Ο παρθενικός υμένας συνήθως εμφανίζει μια οπή, είναι όμως δυνατό να παρουσιάζει παραλλαγές με δυο οπές (δίθυρος), πολλές μικρές οπές (ηθμοειδής) και παραλλαγές ως προς τη σύσταση, να είναι δηλαδή παχύς (σαρκώδης) ή ελαστικός. Ο σαρκώδης παρθενικός υμένας θα δώσει περισσότερο αίμα στην πρώτη επαφή ή θα υποχωρήσει δυσκολότερα. Ο ελαστικός παρθενικός υμένας λόγω της υφής του μπορεί να υποδεχτεί το πέος χωρίς να σπάσε, άρα και χωρίς ορατή αιμορραγία και υπάρχει περίπου ένα ποσοστό 10–15% των γυναικών που σπάει την ώρα του τοκετού.

 

Μετά την πρώτη σεξουαλική επαφή ο υμένας σπάει σε ένα ή περισσότερα σημεία, με έξοδο λίγων κηλίδων αίματος, που συνήθως ανακατεύονται με τις εκκρίσεις του κόλπου δημιουργώντας ένα ροζ υγρό. Αν ο υμένας είναι περισσότερο σαρκώδης, μικρή ποσότητα αίματος μπορεί να παρατηρηθεί για ένα ή δυο εικοσιτετράωρα. Η ποσότητα αυτή είναι πάντα μικρή και δεν δημιουργεί κινδύνους μεγάλης αιμορραγίας.

 

Στις σπάνιες περιπτώσεις που είναι σκληρός και άκαμπτος, προκαλεί δυσκολίες στην ερωτική πράξη. Τότε μπορεί να κοπεί με μια απλή χειρουργική επέμβαση και τοπική αναισθησία από τον ιατρό.

 

Μεγαλύτερη αιμορραγία μπορεί να προκληθεί κυρίως από κακότεχνες κινήσεις του συντρόφου, που πολλές φορές εκφράζουν την απειρία του ή τη βιασύνη του για να μη χάσει τη στύση του. Ανάλογες αντιδράσεις που δυσκολεύουν την πρώτη σεξουαλική επαφή μπορεί να γίνονται και από τη γυναίκα, που είναι συνήθως αποτέλεσμα φόβου και άγχους ή κακής ψυχολογικής προετοιμασίας για την πρώτη φορά. Η ρήξη του παρθενικού υμένα μπορεί να προκαλέσει μικρό πόνο ή τσούξιμο.

 

Σπάνια η πρώτη διείσδυση είναι τόσο οδυνηρή όσο την παρουσιάζουν τα διάφορα αναγνώσματα ή οι περιγραφές από μεγαλύτερες γυναίκες της οικογένειας ή φίλες με προηγούμενη εμπειρία. Μεγαλύτερη ενόχληση δημιουργείται από τοπικούς σπασμούς που δημιουργούνται λόγω φόβου, άγχους και ανησυχίας, που προκύπτουν από κοινωνικούς και ηθικούς προβληματισμούς και φραγμούς, έχοντας συνδέσει τον παρθενικό υμένα με την ηθική.

 

Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων η ρήξη (σπάσιμο) του παρθενικού υμένα γίνεται με την πρώτη σεξουαλική πράξη, δηλαδή την πρώτη διείσδυση του πέους στον κόλπο της γυναίκας ή με διείσδυση οποιουδήποτε αντικειμένου μέσα στον κόλπο, ή με τα δάχτυλα κατά τη διάρκεια του ερωτικού παιχνιδιού.

 

Μερικές φορές όμως παρατηρείται ρήξη του παρθενικού υμένα από τις δραστηριότητες της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, όπως η γυμναστική, ο χορός, η ποδηλασία, η ιππασία ή άλλα σπορ, από πεσίματα και τραυματισμούς στην παιδική χαρά, από τη χρήση ταμπόν ή ακόμα και κατά την διάρκεια του αυνανισμού.

 

Σε πολλές κοινωνίες συντηρητικές, η ρήξη του παρθενικού υμένα πρέπει να συνδυαστεί με τη γαμήλια τελετή. Στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική Αμερική ακόμα διατηρούν αυτές τις αρχές, με αποτέλεσμα τα νεαρά κορίτσια που φέρουν ρήξη στον παρθενικό τους υμένα, ανεξαρτήτου αιτίας, να αντιμετωπίζουν σοβαρά κοινωνικά και οικογενειακά προβλήματα, εάν κιόλας αποφασίσουν να παντρευτούν στις χώρες τους. Καθώς οι «φόνοι για λόγους τιμής» εξακολουθούν να συμβαίνουν σε αυτές τις χώρες, κάτι τέτοιο μπορεί πολλές φορές να τους κοστίσει ακόμα και τη ζωή τους!

 

Στην Ελληνική κοινωνία, εν αντιθέσει με τις δυτικές κοινωνίες, υπάρχουν ακόμα κάποιες μειονότητες που λειτουργούν και ζουν κάτω από την επιρροή αυτών των εθίμων, στην πλειοψηφία του όμως αυτό το ταμπού τείνει να ξεπεραστεί.

 

Η ανάπλαση του παρθενικού υμένα είναι μια επέμβαση που ως στόχο έχει τη διαφύλαξη αυτών των γυναικών από την οικογενειακή και κοινωνική κατακραυγή και κυρίως την προστασία της ίδιας τους της ζωής.

 

Η επέμβαση διαρκεί περίπου 30 λεπτά, μπορεί να γίνει και στο ιατρείο με τοπική αναισθησία.

 

Με την επέμβαση επιτυγχάνεται επανασύγκλιση των ιστών του παρθενικού υμένα, με ράμματα απορροφήσιμα, έτσι ώστε κατά τη σεξουαλική επαφή να διαρρηγνύεται και να συνοδεύεται από τη μικρή «ποθητή» αιμορραγία.

 

Τεχνητός παρθενικός υμένας κατασκευάστηκε στο Kyoto το 1993 και στη συνέχεια έγινε διάσιμο στην Ταϊλάνδη το 1995. Σήμερα, το προϊόν έχει εξαπλωθεί σε όλη την νοτιοανατολική Ασία και τις χώρες της Μέσης Ανατολής.

 

Σύμφωνα με μια πρόσφατη αναφορά του BBC, ένας γνωστός Αιγύπτιος διανοούμενος, ο καθηγητής Abdul Mouti Bayoumi του πανεπιστημίου al-Azhar, ζητάει την θανατική ποινή σε οποιονδήποτε εισάγει τέτοια προϊόντα καθώς υποστηρίζει ότι η προμήθεια τους είναι ισοδύναμη με την προώθηση της διαστροφής, η οποία τιμωρείται με θανατική ποινή σύμφωνα με την ισλαμική Sharia.

 

Σχετικά με αυτή την απαρχαιωμένη και τερατώδη άποψη, ο συμπατριώτης του και νομπελίστας Ναγκίμπ Μαχφούζ αναφέρει στο βιβλίο του "Οι Δρόμοι του Νείλου" ότι «ακόμα και αν τα έθνη ανατραπούν και οι εποχές περάσουν, η μοίρα πάντα θα γεννά μια γυναίκα που ασχολείται με την δουλειά της και έναν άντρα που την καταδιώκει επίμονα».